Ik ben kinderarts
Marjo Jager
Ik ben kinderarts. Het mooiste vak ter wereld. Besloot dat toen ik twaalf was, en kort na mijn 34e verjaardag was de registratie een feit. Heb het vak ruim 20 jaar met hart en ziel uitgevoerd. Heb veel mensen mogen raken en heb velen wat kunnen leren, en heb dat ook dubbel en dwars terug gekregen.
Waarom dan gestopt met dit mooie vak? Was ik het zat? Of uitgeleerd? Nee. Want er waren al veel activiteiten bijgekomen: opleiden van coassistenten, klachtencommissie, onderzoeken van calamiteiten, VIM, Appraisal and Assesment, etc.
Maar toch was er de kriebel in mijn hoofd dat ik mijn kennis en ervaring mogelijk ook op een andere, bredere manier zou kunnen inzetten. Lang was me niet duidelijk hoe, totdat bleek dat er in het JBZ behoefte was aan een medisch specialist die zich ziekenhuis breed voor patiëntveiligheid in ging zetten. Het werd een nieuwe functie, met drie grote pijlers: contactpersoon IGZ, voorzitter CVIM en voorzitter calamiteiten onderzoek.
Van hands-on dokteren naar beïnvloeden via vergaderzalen, besprekingen, voordrachten. Van het doorlezen van de agenda voor een vergadering in de lift op weg er naar toe naar vooruitdenken, voorbereiden, reflectie (hoewel alweer te weinig!!) Vooral heel veel leren, en niet alleen over patiëntveiligheid!
Op een andere manier naar dezelfde dingen kijken, gevoel opdoen voor een krachtenveld dat ik niet kende, kennis maken en samenwerken met voor mij tot dan toe onbekende personen en functies. Voor mij persoonlijk een enorme verrijking, voor het ziekenhuis een functie die helemaal past in de geest van de tijd en ook toegevoegde waarde heeft.
Voel ik me dan nog dokter in mijn huidige baan? Ja, want dat ben ik en blijf ik. De witte jas en alle ervaring die daarbij hoort bepaalt mijn houding en inbreng in mijn huidige functie, het is de basis voor de vertrouwdheid in het gesprek met mijn collega dokters en de reden dat ik iedere dag met nog steeds dezelfde missie naar mijn werk ga: een steentje bijdragen aan de genezing het welzijn van onze patiënten. Zo simpel is het.
Mijn afscheidsborrel als kinderarts noemde ik "Transitie borrel", en zo voelde dat ook. Ik liet een mooi vak los, maar kan mijn huidige functie niet zonder die achtergrond doen. Een van mijn collega's zei toen ik hem over mijn nieuwe baan vertelde: "ik kan me niet voorstellen dat ik ooit iets anders zal zijn dan kinderarts".
Ik herken dat, het is een blijvend deel van mijn identiteit geworden. Ik zal altijd dokter zijn en me zo voelen, het verschil met vroeger is dat ik daarvoor de directe patiëntenzorg niet meer nodig heb.
Marjo Jager
reacties
Plaats een reactie